مسأله: اگر کسی برای انجام یا ترک کاری نذر کند یا معاهده کند یا به يكى از اسامى خداوند قسم بخورد، باید طبق آن عمل کند و اگر عمداً و بدون جهت تخلّف کرد، باید کفّاره بپردازد و کفارۀ آن، اطعام یا پوشاندن ده فقیر یا گرفتن سه روز روزه است که پی در پی بودن آن لازم نیست.
مسأله: نذر و عهد و قسم، لازم نیست به عربی باشد، یا با بیان جملۀ خاصی همراه شود و همین مقدار که عباراتی نظیر «والله» اگر سیگار کشیدم یا نماز شب نخواندم، هزار تومان می‌دهم را بگوید، نذر و عهد و قسم منعقد می‌شود. و همچنين اگر بگويد «خدايا من نذر مي‌کنم» يا «خدايا من با تو عهد مي‌کنم» که نماز شب بخوانم يا سيگار نکشم يا بد زباني نکنم، نذر و عهد او منعقد مي‌شود، يا بگويد «والله» هميشه نماز اوّل وقت مي‌خوانم يا «والله» سيگار نمي‌کشم، قسم او متحقّق مي‌شود.
مسأله: نذر و عهد بايد روی فعل واجب يا مستحب و يا ترك حرام و مكروه باشد. ولی قسم، همین مقدار که در مورد ترک واجب و مستحب یا انجام حرام و مکروه نباشد، منعقد می‌شود.
مسأله: زن و اولاد می‌توانند بدون اجازۀ شوهر یا پدر و مادر، نذر یا عهد کنند یا قسم بخورند. ولی اگر منافات با حق شوهر پيدا کند یا موجب آزردن پدر و مادر بشود، نذر و عهد و قسم آنان، خود به خود باطل می‌شود.
مسأله: اگر کسی نذر کند که روز معيّنى را روزه بگیرد، ولی در آن روز مسافرت کند یا عذری پیدا کند، مثل اینکه مریض شود یا زن حائض شود، نذر او باطل می‌شود و کفّاره هم ندارد. و همچنین است اگر نذر خود را فراموش کند و وقت آن بگذرد.
مسأله: اگر کسی نذر امام«سلام‌الله‌علیه» یا امام‌زاده کند، می‌تواند خودش به قصد آن امام یا امام‌زاده صرف امور خیر کند.
مسأله: نذری که انسان برای دیگری بکند، منعقد نمی‌شود و لازم الاجراء نیست. مثلاً اگر کسی نذر کند دختر خود را به سیّد بدهد یا برای پسر خود نذر کند که او روزی هزار تومان به فقیر بدهد، عمل به نذر برای آن دختر یا پسر واجب نیست.
مسأله:قَسَمی که در میان مردم رایج است، مثل اینکه فروشنده برای اثبات سخن خود می‌گوید: «به خدا قسم»، کفّاره ندارد. ولی اگر دروغ باشد، گناه آن بسیار بزرگ است و به طور کلّی نباید مقدّسات دينى را برای اثبات ادعا و رسیدن به مقصود خود، وسیله قرار داد.