در بحث نبوّت گفتيم كه انبياء و اوصياى آنان ابزارى را براى هدايت انسان‌ها لازم دارند و قاعده لطف، قاعده حكمت و قاعده لزوم فيض دلالت مى‌‌‏كند بر اينكه خداوند متعال - كه فيّاض مطلق است - اين ابزارها را به آنان عنايت فرموده است. اين ابزارها - همانگونه كه گفتيم - علم، معجزه، عصمت، مقام اعلاى تهذيب نفس و مقام والاى تحليه و اتّصاف به مطلق فضائل است.

 آنچه در بحث نبوّت گفته شد در امامت نيز گفته مى‌‏شود، زيرا امامت ادامه و استمرار همان نبوّت است. قرآن شريف تمام اين شرايط را در امامت نيز آورده ‏است:

»اِنَّما يُريدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ اَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهيراً».]   - احزاب / 33. [

»خدا فقط مى‌‏خواهد آلودگى را از شما اهل بيت دور كند و شما را پاك سازد».

تفسير اين آيه شريفه به اختصار اين است كه: «رجس» كه به معناى اثراث سوء «انديشه باطل» و يا تأثيرات سوء «عمل باطل» است از وجود مبارك اهل‌بيت عصمت و طهارت: دور شده است چرا كه آن وجودهاى مقدّس، هيچ انديشه باطل و هيچ عمل باطلى ندارند و از اين جهت آن حضرات از جهل، عجز، معصيت، صفات رذيله و نداشتن فضائل پاك و مبرّا بوده و در نتيجه داراى علم مطلق، قدرت مطلق، عصمت مطلق، تهذيب مطلق و نيز داراى تحليه مطلق و خلاصه متخلّق به اخلاق الهى هستند.