صفات پروردگار متعال، از يك جهت به دو قسم تقسيم مي‌شود: «صفات ذات» و «صفات فعل».

مقصود از صفات ذات، صفاتى است كه در توصيف خداوند به آنها، به چيز ديگرى نياز نيست، مانند قدرت، علم و حيات.

و مقصود از صفات فعل، صفاتى است كه در توصيف خداوند به آنها به چيز ديگرى نياز است، مانند: خالقيّت و رازقيّت، زيرا تا فعلى به نام «خلقت» و «روزى دادن» از خداوند صادر نشود، نمي‌‏توان او را «خالق» و «رازق» ناميد.

البتّه همه صفات فعل نيز از ذات و كمالات ذاتى خداوند متعال سرچشمه مي‌‏گيرد و به عبارت ديگر صفات فعل، افعال پروردگار متعال هستند نه صفات او، ولى آن افعال از «ذات مستجمع جميع صفات كماليّه» نشأت و سرچشمه مي‌‏گيرد، بنابراين همۀ صفات خداوند به طور عينيّت و بساطت در ذات او موجود است و كليّه آنها صفات ذاتيّه‌‏اند ولى افعالى كه از او همانند رحمت، رزق، خلقت، مغفرت و ... صادر مي‌شود در اصطلاح، صفات فعل مي‌نامند.