أَعُوذُ بِاللهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ رَبِّ اشْرَحْ لِي صَدْرِي وَ يَسِّرْ لِي أَمْرِي وَاحْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسانِي يَفْقَهُوا قَوْلِي.

فصل فی القنوت:

‏‏و هو مستحبّ فی جمیع الفرائض الیومیة ونوافلها، بل جمیع النوافل حتّی‎ ‎‏صلاة الشفع علی الأقوی ویتأکّد فی الجهریة من الفرائض، خصوصاً فی الصبح ‏والوتر و الجمعة‏، بل الأحوط عدم ترکه فی الجهریة، بل فی مطلق الفرائض، ‎‏والقول بوجوبه فی الفرائض أو فی خصوص الجهریة منها ضعیف،...

یکی از افعال نماز، قنوت است و این قنوت در همۀ نمازها هست؛ نماز مستحب باشد یا نماز واجب. اختلافی هست که آیا دو رکعت نماز شفع، قنوت دارد یا نه! بعضی مثل شیخ بهائی «رضوان­الله­تعالی­علیه» گفته قنوت ندارد، برای اینکه این سه رکعت به منزلۀ یک نماز است و در نماز وتر دعا و راز و نیاز با خدا زیاد دارد. این برای شیخ بهائی «رضوان­الله­تعالی­علیه» هست اما اصحاب تشیع نپذیرفته است و گفته است که نماز شفع دو رکعت مستقل است و قاعدۀ کلی اینکه وقتی در رکعت دوم حمد و سوره­اش تمام شد، مستحب که قنوت را به جا بیاورد؛ و وجهی برای آن نیست و گفتم وجه هست برای اینکه بعضی از روایات دارد، اما روایت معرضٌ‌عنهاست؛ لذا مرحوم سیّد در اینجا علی الأقوی دارند برای اینکه قول شیخ بهائی هم گفته شود و علی کل حالٍ نماز شفع، قنوت دارد و در قنوت نماز شفع، حرفهایی زده شده و تضرع و زاریهایی در آن هست؛ چنانچه در نماز وتر خیلی کارها می­توان کرد. در رکعت آخر نماز شفع به نام نماز وتر که یک رکعت است، قنوت دارد درحالی که خلاف قاعده است، اما تشیّع گفته است و تضرعهای در قنوت نماز وتر از ائمۀ طاهرین «سلام­الله­علیهم» صادر شده و حرفی در این باره­ها نیست و یک حرف هم در آخر هست که بعضیها گفتند اصلاً قنوت در نمازهای جهریه، واجب است. اما معلوم نیست مرادشان از نمازهای جهریه، نماز واجب است؛ مثل نماز صبح و مغرب و عشاء و یا مطلق قنوتهایی را می­گویند که مستحب است بلند خوانده شود؛ مثل قنوتهای نماز شب؛ البته اگر مزاحمتی برای رفیق یا همسرش هست، باید مواظب باشد آهسته و بدون مزاحمت بخواند و اگر تنها باشد و یا همسرش هم اهل دل باشد، مستحب است که مرد قنوتهای نماز شب را بلند بخواند. بعضیها گفتند واجب است و این هم مثل قول اول روایت دارد اما علاوه بر اینکه جمع بین روایات می­گوید بلند بخوان، قول به وجوب، معرضٌ عنها عندالاصحاب است. حال تبرکاً چند روایت می­خوانم، برای اینکه اگر در مجلس ما کسی باشد که نماز شب نمی­خواند، این روایتها توفیق بدهد، این نماز شب را حتماً بخوانند. برای دنیا و برای آخرت خیلی مفید است. برای اینکه عمرتان پربرکت شود و علمتان پربرکت شود و بالاتر از اینها توفیق عبادت و بندگی و ترک معصیت پیدا کنید و علاوه بر اینها مواظب زبان و مواظب شکمتان باشید. نماز شب این برکات را دارد؛ لذا بزرگان خیلی تقید به نماز شب داشتند.

من در مدرسۀ حجتیه بودم و قبل از اذان صبح می­آمدم و مرحوم آیت الله نجفی هم در آن هوای سرد بعضی اوقات پشت در معطل بودند و همۀ اینها نماز شب خوانده، وارد حرم می­شدند و نماز جماعت می­خواندند و زیارت می­خواندند و این تقید به زیارت و تقید به نماز شب، جمعیت فراوانی را در مدرسۀ حجتیه قبل از اذان صبح رو به حرم مطهر جمع کرده بود. خوشا به آن روزها! خوشا به آن توفیق­ها!

من از همۀ شما تقاضا دارم که این نماز شب را بخوانید، ولو مختصر باشد. اگر یک ساعت قبل از اذان صبح بیدار شوید، می­توانید همۀ خصوصیات را انجام دهید و بعد هم بخوابید و موقع کارتان بیدار شوید. اما این تقید به بیداری قبل از اذان صبح، خیلی برکت می‌دهد و خیلی از دعاها در اثر این نماز شب مستجاب شده است و در این اوضاع و احوال که نگران کننده است، تقاضا دارم از همۀ شما که این نماز شب را بخوانید. بی‌اعتنایی به نماز شب، عمر را بی برکت می­کند، علم را بی برکت می­کند و حتی می­رسد به آنجا که تقیدی که باید به واجبات و محرمات داشته باشد، یا از بین می­رود و یا کم می­شود.

مرحوم علامۀ طباطبائی «رضوان­الله­تعالی­علیه» می­گفت در بازار شخصی از پشت سر دست روی شانۀ من گذاشت و برگشتم و دیدم قاضی «رضوان­الله­تعالی­علیهما» است و گفت فرزندم اگر دنیا می­خواهی با نماز شب و اگر آخرت می­خواهی با نماز شب و اگر خیر دنیا و آخرت می­خواهی، نماز شب بخوان. و این تقید به نماز شب خیلی کار کرده است. این تقید به نماز شب، خیلی توانسته انسان را بسازد و سازندگی بالایی دارد.

یادم هست حاج میرزا علی آقای شیرازی به قم آمده بود. شب طول کشیده بود برای اینکه به دیدن او آمده بودند. بالاخره نماز شبش از بین رفته بود و وقتی بیدار شده بود موقع نماز صبح بود. ایشان حتماً قضای نماز شب را خوانده بوده است. برای اینکه در روایت داریم اگر نماز شب از بین رفت، حتماً قضای آن را بخوانید. اما این آقا حالت درونی پیدا کرده بود و گریه می­کرد و فضلای بالایی به دیدن او می­آمدند و این گریه می­کرد مثل اینکه بچه­اش مرده باشد و می­گفت نماز شب دیشبمان از بین رفته است. و نظیر این افراد را زیاد سراغ داریم و ما طلبه­ها باید وارث آنها باشیم در اهمیت به واجبات و در اهمیت به ترک محرمات و تقید به مستحبات و مخصوصاً نوافل و مخصوصاً نوافل شب به نام نماز شب.

روایاتی بخوانیم که این روایتها را مرحوم صاحب وسائل در همان اول وسائل نقل می­کند و این روایتها زیاد است.

صحیحه محمد بن مسلم عن أبی جعفر علیه­السلام، قال : القنوت فی کلّ صلاة فی الفریضة.[1]

این ظهور در وجوب دارد و صحیحه بزنطی وجوبش را می­زند که «فِي اَلْقُنُوتِ إِنْ شِئْتَ فَاقْنُتْ وَ إِنْ شِئْتَ فَلاَ تَقْنُتْ». [2]

جمع بین این دو می­شود امر مستحب. اما چیزی که عامه دارند، مقیدند به اینکه قنوت نداشته باشند. یعنی یکی از امتیازهای شیعه و سنی اینست که سنّی قنوت ندارد و شیعه قنوت دارد و قنوت اختصاص به شیعه دارد؛ لذا بعضی از روایات که گفته است «لاتقنُت»، حمل بر تقیه شده است.

صحیحه بزنطی عن أَبُو جَعْفَرٍ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ: فِي اَلْقُنُوتِ فِي اَلْفَجْرِ إِنْ شِئْتَ فَاقْنُتْ وَ إِنْ شِئْتَ فَلاَ تَقْنُتْ وَ قَالَ «هُوَ إِذَا كَانَ تَقِيَّةً فَلاَ تَقْنُتْ وَ أَنَا أَتَقَلَّدُ هَذَا .

فرمودند من هم چنین می­کنم و آنجا که تقیه باشد، قنوت نمی­خوانم.

روایت 7، باب 1، وسائل الشیعه، جلد 6، صفحه 262:

صحیحه محمد بن مسلم، سئلت أباجعفر علیه­السلام عن القنوت فی الصلوات الخَمس فقال: أقنُت فیهنّ جمیعا.

و قال سألت أباعبدالله علیه السلام بعد ذلک. عن القنوت فقال لی اما ما جهرت به فلا تشک.

از امام باقر پرسیدم و بعد هم از امام صادق پرسیدم.

آنها که گفتند در نماز جهریه قنوت واجب است، تمسک به این روایت کردند اما وقتی جمع بین روایت امام باقر و امام صادق کنیم، معلوم است که حمل بر استحباب می­شود. اختلافی هم در مسئله نیست و اینکه قنوت در همۀ نمازها مستحب است؛ اما در نماز جهریه استحبابش بیشتر است و جمع بین روایات نیز همین را اقتضاء می­کند.

مرحوم سید می­فرمایند:

و هو فی کلّ ‏‎ ‎‏صلاة مرّة قبل الرکوع من الرکعة الثانیة و قبل الرکوع فی صلاة الوتر إلّافی صلاة ‏‎ ‎‏العیدین، ففیها فی الرکعة الاُولی خمس مرّات،وفی الثانیة أربع مرّات،وإلّا فی ‏‎ ‎‏صلاة الآیات ففیها مرّتان:مرّة قبل الرکوع الخامس،ومرّة قبل الرکوع العاشر، ‏‎ ‎‏بل لا یبعد استحباب خمس قنوتات فیها فی کلّ زوج من الرکوعات،وإلّا فی ‏‎ ‎‏الجمعة ففیها قنوتان فی الرکعة الاُولی قبل الرکوع وفی الثانیة بعده.ولا یشترط ‏‎ ‎‏فیه رفع الیدین ولا ذکر مخصوص،بل یجوز ما یجری علی لسانه من الذکر ‏‎ ‎‏والدعاء و المناجاة وطلب الحاجات،وأقلّه «سبحان اللّٰه» خمس مرّات،أو ثلاث ‏‎ ‎‏مرّات،أو «بسم اللّٰه الرحمن الرحیم» ثلاث مرّات،أو «الحمد للّٰه» ثلاث مرّات،‎ ‎‏بل یجزی «سبحان اللّٰه» أو سائر ما ذکر مرّة واحدة،کما یجزی الاقتصار علی ‏‎ ‎‏الصلاة علی النبی وآله صلی الله علیه و آله و سلم،ومثل قوله: «اللهمّ اغفر لی» ،ونحو ذلک، ‏‎ ‎‏والأولی أن یکون جامعاً للثناء علی اللّٰه تعالی،والصلاة علی محمّد وآله،وطلب‎ ‎‏المغفرة له وللمؤمنین و المؤمنات.‏

شیعه می­داند که باید قنوت بخواند و در مقابل سنّی که مقید نیست، شیعه مقید است که قنوت بخواند. جای آن هم در رکعت دوم بعد از حمد و سوره است؛ به غیر از نماز وتر و نماز عیدین که نماز عید 9 قنوت دارد و در نماز آیات می­توان در هر دو رکعت یک قنوت و یا دو قنوت در آخر رکعت اول و در آخر رکعت دوم و یا یک قنوت در رکعت آخر به جا آورد. همۀ اینها هم روایت دارد.

می­دانید که نماز جمعه دو قنوت دارد. یکی در رکعت اول قبل از رکوع و یکی هم در رکعت دوم بعد از رکوع. همۀ اینها هم روایت دارد و روایتها به اندازۀ استفاضه است و اشکالی هم در مسئله نیست.

یک حرف هست و اینکه بعضی گفتند که می­شود این قنوت را بعد از رکوع به جا آورد. تمسک به روایت هم کردند اما روایت معرضٌ عنها عندالاصحاب است و مسلّم است که جای قنوت در رکعت دوم قبل از رکوع است. این سیره است و حرفی در آن نیست و هرچه ان قلت قلت در مسئله باشد، باید حمل بر تقیه شود و بهترین راه همین است.

مسئلۀ آخری که در مسئله هست، اینست که آیا دست بلند کردن، مستحب در مستحب است یا واجب است؟!

مثلاً وقتی رکعت دوم را خواند، می­دانید که باید دو دست را بلند کند در مقابل صورت و مؤدب و مثلاً بگوید «ربنا آتنا فی الدنیا حسنه و فی الآخرة حسنه و قنا عذاب النار». به تجربه اثبات شده کسانی که زن ندارند و کسانی که وضع خانه­شان خوب نیست و از نظر اقتصادی در مضیقه هستند، این ذکر «ربنا آتنا فی الدنیا حسنه و فی الآخرة حسنه» موجب رفع گرفتاریهاست. روایت هم داریم مراد از حسنۀ در دنیا، زن خوب است. در روایات هم داریم که بهترین حسنه، زن خوب است. شماها که زن خوب و بساز و متابعت از شوهر دارید، خیلی باشد شکر کنید و این ذکر «ربنا آتنا فی الدنیا حسنه و فی الآخرة حسنه» را زیاد بخوانید. حال آیا می­توان دستها را بلند نکرد و گفت «ربنا آتنا فی الدنیا حسنه و فی الآخرة حسنه و قنا عذاب النار»؟!

مرحوم سید فرمودند می­شود برای اینکه مستحب در مستحب است؛ اما ظاهراً اگر بعد از رکعت دوم دستها را بلند نکند و دعا بخواند، این قنوت نیست بلکه دعاست و در نماز، هرکجا دعا بخوانید طوری نیست. اگر بخواهیم قنوت بخوانیم، باید برای قنوت دستها را در مقابل صورت بلند کنیم، آنوقت آن مستحب به جا آورده شده است. لذا اینکه مرحوم سید می­فرمایند نه؛ اینطور نیست بلکه اسم قنوت یعنی بلند کردن دستها در مقابل صورت و اگر بخواهیم این مستحب را به جا بیاوریم باید دستها بلند شود و بعد هم دعا خوانده شود. قنوت یعنی بلند کردن دو دست در مقابل صورت و دعا و تضرع و زاری با خدا کردن. اگر فقط دستها را بلند کند، کار لغوی است و اگر دستها را بلند نکند و دعا بخواند، قنوت نخوانده است و قنوت یعنی بلند کردن دستها در مقابل صورت و دعا خواندن در آن حالت.

تقاضا دارم از همۀ شما که این نماز شب و اهمیت به نماز اول وقت و حضور قلب در نماز را فراموش نکنید. مردم باید از ما این تشریفات را یاد بگیرند. بچه­های ما باید نماز شب خوان شوند به واسطۀ خواندن نماز شب ما در مقابل آنها.

صلّی الله علي محمّد وَ آل محمّد