خدا نکند زمینۀ ظلم و تجاوز برای برخی افراد فراهم شود، وگرنه بالاترین ظلم‌ها از آنها سرمی‌زند. انسان ظالم چنین است که تا وقتی زمینه فراهم نیست، به‌ظلم‌های به‌نسبت کوچک‌تر اکتفا می‌کند، مثلاً یک گربه که می‌بیند آزارش می‌دهد، گویا اصلاً ستم کردن و آزار رساندن را دوست دارد، اگر نتواند به انسان‌‌ها ظلم کند، به‌حیوانات آزار می‌رساند. حتی به خانواده و به فرزندان خود ظلم می‌کند. اگر یک مقدار بیاید خارج از خانه، یعنی یک ریاستی به‌دست بیاورد، مثلاً کدخدای یک دهی بشود، بخشدار یک روستا بشود، چه مصیبت‌ها در آنجا ایجاد می‌کند و همین‌طور جلو بروید. یعنی همۀ ظلم‌ها که در یک سطح کوچک اتفاق می‌افتد، اگر آن سطح را بزرگ کنید، ظلم هم یزرگ خواهد شد؛ مثلاً ستم‌گری که به مردم یک روستا زور می‌گوید، اگر زمینه پیدا کند و ریاست دنیا را به‌دست آورد، به دنیا و تمام مردم دنیا زور می‌گوید و ظلم می‌کند.

ادامه...

از حضرت ولی عصر«ارواحنافداه» نقل شده که فرمودند: «فِي ابْنَةِ رَسُولِ اللَّهِ لِي أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ». از اين روايت می‌توانیم چنین برداشت کنیم که اسوه بودن حضرت زهرا«سلام‌الله‌علیها» برای امام زمان«ارواحنافداه»، یعنی ایشان سرمشق در حکومت اهل‌بیت«سلام‌الله‌علیهم» در زمان ظهور خواهند بود. در زمان رجعت اهل‌بیت«سلام‌الله‌عليهم» نیز اسوه و سرمشق حکومت، حضرت زهرا«سلام‌الله‌علیها» هستند. من گمان دارم که در آن زمان، مصحف حضرت فاطمه«سلام‌الله‌علیها» نیز، در حکم قانون اساسي برای ادارۀ امور جامعه است. مصحف فاطمه چیست؟ نمی­دانیم. فقط می‌دانیم که پس از رحلت رسول خدا«صلّي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلّم» جبرئیل هر روز بر حضرت زهرا«سلام‌الله‌عليها» نازل می‌شد و از طرف پروردگار عالم، مطالبي را برای آن بانوی گرامی قرائت می‌کرد. امیرالمؤمنین«سلام‌الله‌عليه» نیز آن جملات را مکتوب می‌کردند. آن مجموعه نوشته‌ها «مصحف فاطمه» است و ما از محتوای آن اطّلاع نداریم. 

شیعیان لازم است صفات نیکو و خصائل حضرت زهرا«سلام‌الله‌عليها» مانند زهد، صبر، ایثار، سخاوت، عفّت، ساده‌زیستی، تقوا، صداقت و عفو را سرمشق زندگی خود قرار دهند تا به سعادت دنیا و رستگاری آخرت دست یابند.

ادامه...

مراد از امانت، «دل انسان» است. این قلب است، این قلبی كه هیچ موجودی به جز انسان از آن برخوردار نیست. حال چرا دل انسان امانت خداوند نزد اوست؟ برای اینكه جای خداست، خانۀ خداست. در روایات می‌خوانیم: «أَنَّ قَلْبَ الْمُؤْمِنِ‏ عَرْشُ‏ الرَّحْمَنِ‏»؛ قلب مؤمن جایگاه خداوند سبحان است. همان‌طور که هیچ‌كس حق ندارد در خانۀ شما، در حریم شما وارد شود و در صورت ورود بدون اجازه، مستحقّ تنبیه است، ورود اغیار به قلب مؤمن، که «حرم‌الله» است نیز ممنوع می‌باشد. حتی در عرف مردم، نگاه بدون اجازه به حریم دیگران قبیح است. مثلاً وقتی درب خانۀ كسی باز است، نگاه کردن افراد رهگذر به داخل خانه، علاوه بر حرمت شرعی، از منظر عرف ناپسند است. این به خاطر آن است که خانۀ هرکسی، حریم اوست. قلب مومن نیز حریم خداوند تعالی است و راه دادن غیر خدا به حریم خدا قبیح و ناپسند است. دل انسان مال خداست...

ادامه...

در سورۀ فجر می‌خوانیم: «يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ، ارْجِعي‏ إِلى‏ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً، فَادْخُلي‏ في‏ عِبادي، وَ ادْخُلي‏ جَنَّتي‏»؛ ای بنده‌ای که «نفس مطمئنه» هستی! ‌بیا بیا، به سوی خودم بیا، «راضِيَةً مَرْضِيَّةً»؛ ای كسی كه تو از من راضی و من از تو راضی هستم. كم پیدا می‌شود که انسانی به واسطۀ اداء تكالیفش و به واسطۀ اجتناب از گناه، به مقامی برسد که از خدا راضی باشد. اگر راستی صددرصد از خدا راضی و با خدا آشتی باشد، خدا نیز صددرصد از او راضی است. خداوند به انسان خطاب کرده است: یک قدم بیا، من ده قدم می‌آیم. یک قدم بیا، هزارها قدم می‌آیم. تو مرا دوست داشته باش، من عاشق تو می‌شوم، من عاشق تو هستم. انسان می‌تواند به آنجا برسد كه از خدا راضی باشد و  خدا هم از او راضی باشد. آن وقت به مقامی می‌رسد که قرآن فرموده است: «فَادْخُلي‏ في‏ عِبادي». معنای این جمله چیست؟ یک معنایش اینست که در قیامت نزد چهارده معصوم«سلام‌الله‌علیهم» است، وقتی هم به بهشت می‌رود، در خدمت ایشان است. اما یک معنای دیگرش هم اینست که در همین دنیا در حضور پیغمبر اکرم«صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» و اهل بیت ایشان است، در حضور امیرالمومنین«سلام‌الله‌علیه»  و در حضور امام عصر«ارواحنافداه» است. باید توجه شود که ما در سلام نماز در حضور اهل‌بیت«سلام‌الله‌علیهم» هستیم. سلام نماز، خطاب است و برای خطاب حضور لازم است و باید مواجهه باشد.

ادامه...

خلاصه حرف این است که عالم تکوین با آن همه نظمش، عالم تکوین با آن همه دقتش و نیز عالم تشریع با آن همه فعالیتش، برای انسان است. به‌عبارت رساتر، پروردگار عالم، عالم تشریع و عالم تکوین را برای انسان خلق و ایجاد کرده است. یعنی عالم وجود برای انسان خلق شده است. پس خلقت انسان برای چیست؟ قرآن کریم می‌فرماید: انسان برای خداوند آفریده شده است.

به حضرت موسی«سلام‌الله‌علیه» خطاب شد: «وَ اصْطَنَعْتُكَ لِنَفْسي‏»؛ تو را برای خودم خلق کردم. اگر چیزی برای امتیاز انسان نداشتیم جز همین آیۀ کوچک، اما رسا، بس بود که بگوییم انسان خیلی بافضیلت است. انسان بگوید: من آنم که خدا مرا برای خودش خلق کرده است. بدون شک رسیدن به این مقام مشکل است، اما بالاخره هدف از خلقت همین است.

قرآن کریم خطاب به آدمیان می‌فرماید: «وَ أَنَّ إِلى‏ رَبِّكَ الْمُنْتَهى‏»، منتهای سیر تو خداست، خلق شده‌ای برای اینکه به خدا برسی. در آیۀ دیگر می‌خوانیم: «إِنَّ إِلى‏ رَبِّكَ الرُّجْعى‏»،‌ برگشت تو از این دنیا، خداوند است.

ادامه...