«إِنِّي تَارِكٌ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ كِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِي أَهْلَ بَيْتِي وَ إِنَّهُمَا لَنْ يَفْتَرِقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ»
در تاريخ پر تلاطم و طولاني بشريّت، پيامبران بزرگي به امر و ارادۀ حق‌تعالي پا به عرصۀ هدايت آدميان نهادند و انسان اگرچه حرکت تکاملي خود را با آنان در سايۀ معارف کتب و صحف آسماني اعطاء شده به آنان آغاز کرد، امّا با اين همه هزاران سال بر انسان گذشت تا او مستعدّ نزول قرآن گردد.
روزگاران درازي طي شد، آدم و نوح و ابراهيم و موسي و عيسي«صلوات‌الله عليهم اجمعين» و چه بسيار پيامبران ديگر با همۀ عظمت‌هاي وجودي و تجليّات سبحاني به رسالت و نبوّت مبعوث گرديدند:
«وَ رُسُلاً قَدْ قَصَصْناهُمْ عَلَيْكَ مِنْ قَبْلُ وَ رُسُلاً لَمْ نَقْصُصْهُمْ عَلَيْكَ»
ولي ظهور حقيقتِ کامله‌اي لازم بود که أکمل همۀ حقائق باشد و بتواند هيمنۀ تشعشع اعظم قرآن کريم را برتابد و مخاطب «يا أَيُّهَا الْمُزَّمِّل» و «يا أَيُّهَا الْمُدَّثِّر» واقع گردد و اين حقيقت، همان حقيقت تامّۀ محمديّه«صلي‌الله عليه وآله وسلّم» بود که نزول قرآن مجيد و رسيدن آن به دست انسان، فقط و فقط به واسطۀ قرب جمالي و جلالي اين حقيقت کاملۀ تامّۀ الهيّه صورت پذيرفته است، و نزول اين کتاب جاودان آسماني چنان امر عظيم و نعمت بزرگي بود که خداوند متعال آن را منّتي از جانب خود بر اهل ايمان به شمار آورد و فرمود:
«قَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنينَ إِذْ بَعَثَ فيهِمْ رَسُولاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِه»
و بدين‌سان، قرآن کريم، بشريّت را با بعثت نبيّ مکرّم و رسول خاتم«صلي‌الله عليه وآله وسلّم»، تا سدرة‌المنتهاي اين حقيقت بي‌انتها بالا برد و با لطف عميم خود، او را مفتخر به ضيافت و ميهماني قرآن کريم ساخت و براي آنکه حکمت بعثت مخدوش و ناتمام نگردد و اين کتابِ حيات بخشِ الهي همواره و با همۀ ابعاد گوناگون معرفتي، تا دامنۀ معاد و رستاخيز، در ميان بشريّت و براي ساختن انسان، باقي بماند، وجود مبارک آن حقيقتِ تامّۀ محمديّه را به وسيلۀ اولياء مقرّبين و خاصّان مکرّمين خود، امتداد بخشيد و آنان را آيينۀ تمام نماي قرآن و پيامبر قرار داد و بدين وسيله فضل و فيض خود را بر سر انسان تا قيام قيامت گسترانيد و به اين شکل بود که قرآن و عترت، دو ثقل جدايي ناپذيري گشتند که هيچ‌گاه از يکديگر تفکيک نمي‌شوند تا بدين سبب کتاب خداوند و آموزگاران کتاب خداوند، پيوسته با يکديگر، توأمان باشند تا در ارکان تزکيه و تعليم و هدايت و سعادت بشر، خللي نيفتد: «مَا إِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا اَبداً».
با اين همه، امّا بشريّت از اين امانت خطير رسول‌الله«صلي‌الله عليه وآله وسلّم» چنانکه سزاوار بود، نگاهباني نکرده است و همۀ بيچارگي‌ها و سرگشتگي‌هاي انسان، ريشه در جدا شدن از اين دو عنصر حيات‌بخشِ انسان‌ساز دارد و از اين‌رو تنها راه درمان و علاج دردهاي بزرگ آدمي که اميد و آرامش و شاديِ دروني را از او به يغما برده و بشريّت را در گرداب فتنه‌هاي بزرگ روحي و معنوي گرفتار ساخته است، بازگشت به قرآن و عترت است.
«فَإِذَا الْتَبَسَتْ عَلَيْكُمُ الْفِتَنُ كَقِطَعِ اللَّيْلِ الْمُظْلِمِ فَعَلَيْكُمْ بِالْقُرْآنِ»
با توجّه به آنچه به اجمال و اختصار بيان گرديد، تمام فعاليّت‌هاي بزرگ و کوچکي که به نام قرآن کريم و يا به عنوان عترت طاهره برگزار مي‌گردد، بايد در تمام ابعاد خود، پيوستگي و توأمانيِ اين دو ثقل ثقيل را مراعات نمايد تا بتواند به هدف اساسي خود نائل شود.
اميد است برگزاري نمايشگاه قرآن کريم در ماه مبارک رمضان که ماه نزول قرآن و ماه ميهماني و ضيافت ويژۀ سبحاني است و اينک به همّت ويژۀ شما برادران و خواهران قرآني، هشتمين دورۀ خود را پشت سر مي‌گذارد و نمونه‌اي برجسته از کارنامۀ فعاليّت‌هاي قرآني در اين شهر ايماني است، زمينۀ مساعد و مناسبي براي پيوند هرچه بهتر نسل حق‌طلب و تکامل‌خواه و جستجوگرِ جوان با قرآن و عترت باشد و در اين صورت، اين نمايشگاه به جايگاهي متعالي نائل خواهد شد. ان‌شاء‌الله.
از همۀ دست‌اندرکاران برگزاري اين نمايشگاه، صميمانه تشکّر مي‌کنم و اميدوارم هيچ‌گاه از سايۀ خدمت به قرآن و عترت و استفاده و استفاضه از نور بيکران کتاب و سنّت خارج نشوند.
والسّلام‌عليکم و رحمة‌الله و برکاته.
حسين المظاهري
9 / رمضان المبارک / 1432
19 / مرداد / 1390