بسم الله الرّحمن الرّحيم

قال الله الحکيم في کتابه الکريم:

إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَريمٌ، في‏ كِتابٍ مَكْنُونٍ، لا يَمَسُّهُ إِلاَّ الْمُطَهَّرُونَ، تَنْزيلٌ مِنْ رَبِّ الْعالَمينَ

قرآن کريم، تجلّي گاه ذات متعاليِ خداوند سبحان است و چنانکه امير مؤمنان «عليه‌السّلام» در بيان قدسيِ خود، فرموده‌اند: «فَتَجَلَّى لَهُمْ سُبْحَانَهُ فِي كِتَابِهِ مِنْ غَيْرِ أَنْ يَكُونُوا رَأَوْه» و نظير اين کلام بلند را امام صادق«عليه‌السّلام» نيز بيان فرموده‌اند که: «لَقَدْ تَجَلَّى اللَّهُ لِخَلْقِهِ فِي كَلَامِهِ وَ لَكِنَّهُمْ لَا يُبْصِرُونَ». از اين‌رو، اين صحيفۀ آسماني در کتاب مکنون و فروپوشيده‌اي قرار گرفته است که دستيابي به قلّه‌هاي رفيع آن براي احدي ممکن نيست، جُز ذوات مقدّس «مطهرّان» که به تصريح قرآن کريم کسي جز اهل بيت رسول خدا«صلّي‌الله‌ عليه‌وآله‌وسلّم» نيست: «إِنَّما يُريدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهيراً». تنها آن بزرگواران‌اند که به مرحلۀ عاليۀ دريافتِ حقيقتِ قرآن باريافته‌اند، زيرا آن ذوات نوراني، با ترقّي به مقام «لَدُن»، حقيقت قرآن و امّ الکتاب را از نزد حضرت حق تعالي، تلقّي نموده‌اند: «وَ إِنَّكَ لَتُلَقَّى الْقُرْآنَ مِنْ لَدُنْ حَكيمٍ عَليم»، و بدين سبب، ثقل عظيم الشّأن قرآن کريم، همواره از ابتدا، در معيّت و همراهي با ثقل عظيم القدر عترت طاهره «عليهم السّلام»، بوده است و هيچ افتراق و اختلافي بين اين دو نقطۀ ثقل عالم وجود و امکان، تا دامنۀ قيامت و برپايي رستاخيز نخواهد بود:«لَنْ يَفْتَرِقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْض‏».

آنچه گفته شد، دورنمايي از جايگاه برجسته و رفيع قرآن کريم و معيّت آن با عترت طاهره است که ترسيم ابعاد و زواياي پيچيده و متعاليِ آن از قلم شکستۀ مادّي ما خارج است و فهم اعماق آن از عقول دنيا زدۀ ما بيرون.

با اين همه، آنچه را گفتيم، مطلقاً بدين معنا نيست که ارتباط و استفاده و استفاضۀ ما از انوار تابناک اين کتاب حيات بخش انسان‌ساز، ممکن نخواهد بود، بلکه به تصريح قرآن، مرحلۀ نازلۀ اين کتاب آسماني- که رقيق شده و تنزّل يافتۀ همان مرحلۀ عاليۀ «امّ الکتاب مکنونِ الهي» است- در اختيار جامعۀ بشري قرار گرفته است تا منشأ تعقّل و عقلانيّت آدميان واقع گردد: «إِنَّا جَعَلْناهُ قُرْآناً عَرَبِيًّا لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ، وَ إِنَّهُ في‏ أُمِّ الْكِتابِ لَدَيْنا لَعَلِيٌّ حَكيم»، چنانکه با جامعيّتِ خود، منشأ هدايت و رستگاري و بشارت اهل ايمان واقع مي‌گردد. «وَ نَزَّلْنا عَلَيْكَ الْكِتابَ تِبْياناً لِكُلِّ شَيْ‏ءٍ وَ هُدىً وَ رَحْمَةً وَ بُشْرى‏ لِلْمُسْلِمين» و از اين‌رو قرآن کريم، دو رسالت بزرگ«پرورش عقل و شکوفا نمودن فکر انسان» و نيز«تربيت جان و تزکيۀ قلب» او را بر عهده دارد و به بيان ديگر، اين صحيفۀ روح‌پرور، به معناي حقيقي کلمه، نسخۀ شفابخش همۀ دردهاي نظري و عملي آدمي است: «وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَه ٌ لِلْمُؤْمِنين». اين کتاب مداوا کننده، هم جهل و ناآگاهي هاي ما را – که خطرناک ترين بيماري درونيِ انسان است- با عقل و حکمت، درمان مي‌کند و هم اضطراب و نگراني‌ ما را با آرامش و ثبات، برطرف مي‌سازد و هم يأس و نااميدي و سرخوردگي‌هاي ما را با اميد و طمأنينه، مداوا مي‌کند و هم غم‌ها و اندوه‌هاي ما را با شادي و سرور روحاني و بهجت قلبي، درمان مي‌نمايد و هم ترس‌ها و هراس‌هاي ما را با امنيّت، مرتفع مي‌سازد و از اين‌رو ما به وسيلۀ اين صحيفۀ زندگي‌ساز، مي‌توانيم، روحي آباد و سرشار از حيات معنوي و قلبي لبريز از طراوت روحاني به دست آوريم.

اينکه بارها مي‌گوييم که درمان همۀ دردهاي ما در «بازگشت به قرآن» است به همين معناست و روشن است که بازگشت به قرآن يعني «بازگشت به کتاب و سنّت»، چراکه اين دو، همواره از هم جدا ناشدني هستند.

فلسفۀ اصلي همۀ تلاش‌ها و فعاليّت‌هاي قرآني، از جمله مسابقات قرآن- که به برکت خون‌هاي پاک شهيدان راه اسلام و قرآن و امام عزيز شهيدان«قدّس‌سرّه‌الشّريف» به طور مستمر و مرتّب در جريان است- همين بازگشت به قرآن و تمرينِ دستيابي به «ارادۀ معطوف به قرآن و عترت» است. تنها چنين اراده‌اي است که مي‌تواند انسان را از همۀ خطرات کوچک و بزرگ و از همۀ گذرگاه‌هاي انحراف از صراطِ مستقيم، به سلامت عبور دهد و او را به شرفِ وصول به لقاء الهي، مفتخر نمايد. نه «ارادۀ معطوف به قدرت» و نه «ارادۀ معطوف به ثروت» و نه «ارادۀ معطوف به شهوت» و نه ساير اراده‌هاي قابل تصوّر و تصوير، اين هنر را ندارند که آدمي را به سرمنزل فلاح و رستگاري و سعادتمندي دنيا و آخرت، واصل نمايند و اين، تنها «ارادۀ معطوف به قرآن و عترت» است که قدرتِ ايصال و رسانيدن انسان به نقطۀ عروج نجات و سعادت را دارد، و از اين جهت بايد همۀ برنامه‌هاي قرآني، با هر شکل و قالبي که برگزار مي‌شود، در ترسيم هدف غايي خود، دستيابي به مراتبي از اين ارادۀ روحاني و معنوي را در نظر داشته باشد.

اميد است مسابقات قرآني شما اساتيد گرامي و اعضاي محترم هيأت‌هاي علمي دانشگاه‌هاي کشور نيز در چنين فضايي برگزار گردد تا به لطف خداوند تعالي و دعاي مستجاب حضرت بقيه‌ الله ‌الاعظم«ارواحنافداه» به کمال خود دست يابد و براي يکايک شما عزيزان ره‌آوردي ارزشمند در تقويت ارادۀ معطوف به قرآن و عترت داشته باشد. توفيقات روزافزون همۀ شما عزيزان را در شناخت هرچه بهتر وظائف و مسئوليّت‌هاي بزرگ قرآني خود، و نيز در عمل به آن وظائف خطير، از خداوند سبحان مسألت مي‌کنم و سعادت همۀ شما را خواستارم.

                                                          والسّلام عليکم و رحمة الله و برکاته

                                                                                                   حسين المظاهري

                                                                                               14/ جمادي‌الاخري/1432

                                                                                                   28/اردیبهشت/1390