شكّى نيست كه ذات مقدّس خداوند - عزّ اسمه - « مستجمع جميع صفات كماليّه» يعنى داراى همۀ صفات كمال است و هر گونه برترى و حُسن و كمالى كه تصوّر شود به نحو هر چه تمامتر و با عينيّت و بساطت، در ذات او موجود است. كلمۀ «اللَّه» اسمى است براى چنين ذاتى كه مستجمع جميع صفات كماليّه است. بنابراين او «مطلق كمال» و بلكه «كمال مطلق» است.
دليل اين سخن نيز بديهى است، زيرا كليّه كمالات در جهان هستى از او سرچشمه ميگيرد پس او بايد به نحو اتمّ و اكمل و با عينيّت و بساطت، «مطلق كمال» و «كمال مطلق» باشد. ذاتى كه خود كمالى نداشته باشد نميتواند به ديگران آن كمال را اعطاء كند:
ذات نايافته از هستى بخش
كى تواند كه شود هستى بخش
خداوند مى‌فرمايد :
»وَ لِلّهِ الْاَسْماءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بها»
براى خدا نام‌هاى نيك است پس خدا را با آن نام‌ها بخوانيد». ] اعراف / 180 [
