در توحيد افعالى توجّه به اين نكته اساسى ضرورى است كه اگر ما، تنها خداوند را مؤثّر در جهان هستى مى‏دانيم و تأثير ديگران را نيز به اذن خدا مى‏دانيم و با عمق جان خودمى‏گوييم:

 »فَسُبْحانَ الَّذى بِيَدِهِ مَلَكُوتُ كُلِّ شَىْ‏ء«.

]   - يس / 83. [

 »منزّه است خداوندى كه مالكيّت و حاكميّت همه چيز در دست اوست و به سوى او بازگردانده مى‏شويد«.

 بايد به توحيد افعالى در عالم تشريع نيز معتقد باشيم و بدانيم همانطور كه ربوبيّت در دايره تكوين متخصّ به ذات اقدس خداوند است، ربوبيّت در عرصه تشريع نيز متخصّ به‏اوست:

 »اِنِ الْحُكْمُ اِلّا ِللَّه«.

]   - يوسف / 40. [

 »فرمانى نيست مگر از جانب خداوند«.

 »قُلِ اللَّهُمَّ مالِكَ الْمُلْك«.

]   - آل عمران / 26. [

 »بگو خدايا مالك حكومتها تويى«.

 به عبارت ديگر، جعل قانون و حكومت كه به آن »ربوبيّت تشريعى« مى‏گوييم مختصّ به ذات احديّت است، زيرا به ضرورت عقل، هيچ كس حقّ تسلّط بر ديگران را ندارد مگر مالك الملوك يا كسى كه از طرف او حقّ تسلط و جعل قانون داشته باشد، نظير انبياء و اوصياء.

 از اين جهت قرآن شريف افرادى را كه چنين حقّى براى خود قائل هستند فاسق، ظالم و كافر مى‏شمارد:

 »وَ مَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِما اَنْزَلَ اللَّهُ فَاُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُون«.

]   - مائده / 47. [

 »آنها كه به احكامى كه خدا نازل كرده، حكم نمى‏كنند فاسقند«.

 »وَ مَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِما اَنْزَلَ اللَّهْ فَاُولئِكَ هُمُ الْظَّالِمُون«.

]   - مائده / 45. [

 »آنها كه به احكامى كه خدا نازل كرده، حكم نمى‏كنند ستمگرند«.

 »وَ مَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِما اَنْزَلَ اللَّهُ فَاُولئِكَ هُمُ الْكافِرُون«.

]   - مائده / 44. [

 »آنها كه به احكامى كه خدا نازل كرده، حكم نمى‏كنند كافرند«.