صفات پروردگار متعال، از يك جهت به دو قسم تقسيم مي‌شود: «صفات ذات» و «صفات فعل».
مقصود از صفات ذات، صفاتى است كه در توصيف خداوند به آنها، به چيز ديگرى نياز نيست، مانند قدرت، علم و حيات.
و مقصود از صفات فعل، صفاتى است كه در توصيف خداوند به آنها به چيز ديگرى نياز است، مانند: خالقيّت و رازقيّت، زيرا تا فعلى به نام «خلقت» و «روزى دادن» از خداوند صادر نشود، نميتوان او را «خالق» و «رازق» ناميد.
البتّه همه صفات فعل نيز از ذات و كمالات ذاتى خداوند متعال سرچشمه ميگيرد و به عبارت ديگر صفات فعل، افعال پروردگار متعال هستند نه صفات او، ولى آن افعال از «ذات مستجمع جميع صفات كماليّه» نشأت و سرچشمه ميگيرد، بنابراين همۀ صفات خداوند به طور عينيّت و بساطت در ذات او موجود است و كليّه آنها صفات ذاتيّهاند ولى افعالى كه از او همانند رحمت، رزق، خلقت، مغفرت و ... صادر مي‌شود در اصطلاح، صفات فعل مي‌نامند.
